We gebruiken cookies voor een betere brows-ervaring. Door deze website te blijven gebruiken stemt u hiermee in.
Hier vind u meer informatie over ons gebruik van cookies en hoe u ze kunt uitschakelen.
Een paar jaar geleden kwam ik in een werk uit de derde eeuw na Christus een passage over vistechniek tegen die ik u niet wil onthouden. In zijn in het Grieks geschreven werk Over de aard van de dieren noteerde de Romeinse auteur Aelianus het volgende: ‘Tussen Boroca en Tessalonika loopt een rivier die de Astracus heet, waarin vissen met een gevlekte huid zitten [forellen].’ Vervolgens beschreef hij hoe de plaatselijke bewoners te werk gingen om deze vissen te vangen, namelijk met ‘een strik voor de vissen. Ze bevestigden wat karmozijnrode wol aan een haak, met twee veren eraan. Dan gooiden ze strik, de vis wordt aangetrokken door de kleur en komt naar boven in de hoop op een lekker hapje.’
Hoog in de bergen die ten noorden van onze stad liggen, bevindt zich een bevroren meer. De route naar dat meer gaat omhoog langs een steile, kale bergrug bezaaid met stenen en rotsblokken. Het is zeker geen gemakkelijke klim.
Numeri 33 is zo’n hoofdstuk van de Bijbel waar je snel doorheen leest zonder lang bij de inhoud stil te staan. Het lijkt weinig meer te bevatten dan een lange opsomming van plaatsen waar Israël de tenten opsloeg tijdens hun tocht van Rameses in Egypte naar de vlakte van Moab. Toch moet het wel belangrijker zijn dan het op het eerste gezicht lijkt. Het is het enige gedeelte van het boek Numeri dat begint met de woorden ‘op bevel van de HEER heeft Mozes de plaatsen [. . .] genoteerd’ (vers 2).
Een jaar of wat geleden schreef ik een essay over mijn verzameling wandelstokken. Daarbij kwam ook de gedachte in me op dat ik misschien eens promotie zou maken en een looprek nodig zou kunnen hebben. En nu is die tijd inderdaad gekomen. Vanwege een combinatie van problemen aan mijn rug en mijn zenuwen beweeg ik mij tegenwoordig voort met een driewielige rollator. Echt wandelen gaat niet meer, ook kan ik niet meer vissen. Veel dingen die ik heel mijn leven lang graag deed, kunnen nu niet meer.
Het boek Desert Solitaire van Edward Abbey is het verhaal van de zomers die hij als parkwachter doorbracht in het Arches National Park in Utah. Alleen om Abbeys klare taal en levendige beschrijvingen van dit deel van de Verenigde Staten is het boek al de moeite van het lezen waard.
Samen met mijn vrouw Carolyn bezocht ik in 1995 Phipps Festus Bourne in zijn atelier in Virginia in de VS. Bourne, die in 2002 overleed, was een meester-houtbewerker wiens werken zeer nauwkeurige kopieën van de werkelijkheid voorstellen. ‘Het is simpel om een eend uit hout te snijden,’ vertelde hij. ‘Je neemt gewoon een stuk hout, houdt het beeld van een eend in gedachten en snijdt alles weg dat er niet op lijkt.’
Nadat ze twee jaar lang bij de berg Sinai gelegerd waren geweest, stond het volk Israël op het punt om het land Kanaän binnen te trekken, het land dat God hun beloofd had. De Heer gaf hun de opdracht om er twaalf verspieders op uit te sturen om het land en de mensen die er leefden te onderzoeken. Toen de verspieders zagen hoe sterk de Kanaänieten waren en hoe groot hun steden waren, zeiden tien van hen: ‘Dat kunnen we niet!’ Twee zeiden: ‘We kunnen het wel!’
De sportschool waar ik jarenlang naar toe ging om mijn oefeningen te doen sloot afgelopen maand de deuren, zodat ik een nieuwe moest zoeken. De oude plek was een warme vriendelijke ruimte waar veel mensen kwamen die onder het sporten graag een praatje maakten. Het ging er vrij relaxed aan toe. Mijn nieuwe sportschool is een veel serieuzere aangelegenheid, vol mannen en vrouwen die er vooral op uit zijn om hun lichaam sterker te maken. Ik zie hoe ze zweten en hun best doen. Hun lichaam ziet er sterk uit, maar soms vraag ik me af of hun hart ook door genade gesterkt wordt.
Hoo-ah’ (spreek uit ‘hóe-aa’) is een kreet die in het Amerikaanse leger veel gebruikt wordt, een soort keelklank waarmee de troepen aangeven dat ze het ergens mee eens zijn. De exacte oorsprong ervan is onbekend, maar sommigen beweren dat het van een oud acroniem ‘HUA’ komt: ‘Heard, understood and acknowledged’ (gehoord, begrepen en erkend). Hoe dan ook, ik hoorde het voor het eerst toen ik mijn militaire basistraining kreeg.
Er is een muis die ik geweldig vind: Reepicheep, de galante pratende muis uit de Kronieken van Narnia van C. S. Lewis. In een van de verhalen is hij vastbesloten om het ‘uiterste oosten’ te bereiken en zich daar bij de grote leeuw Aslan (die symbool staat voor Jezus) te voegen. In zijn eigen woorden: ‘Zo lang ik kan, vaar ik oostwaarts op de Dawn Treader. Als zij niet verder kan, dan roei ik naar het oosten in mijn coracle [een klein bootje voor één persoon]. Als die zinkt, dan peddel ik met mijn vier poten door naar het oosten. Als ik dan niet meer kan zwemmen, en Aslans land nog niet bereikt heb, dan zink daar de zee in met mijn neus in de richting van de zonsopgang.’
Het was midden op de dag. Jezus, moe geworden van de lange voettocht, rustte uit naast de bron van Jakob. Zijn leerlingen waren naar de nabijgelegen stad Sichar gegaan om eten te kopen. Een vrouw uit de stad kwam naar de bron om water te putten . . . en vond haar Messias. Het verhaal meldt dat ze snel naar de stad terugging en tegen de mensen zei dat ze ook moesten komen luisteren naar ‘iemand alles van mij weet’ (Joh. 4:29).
Onze zoon Josh is van beroep zalmvisser in Kodiak (Alaska). Een tijdje geleden stuurde hij me een foto die hij gemaakt had van een piepklein bootje dat door een smalle kloof een paar honderd meter vóór zijn eigen schip voer. Donkere wolken dreigden aan de horizon. Maar een regenboog, het teken van Gods voorzienigheid en liefdevolle zorg, liep van de ene naar de andere kant van de kloof om het bootje heen.
